11 miesięcy razem

Już tylko miesiąc pozostał do naszej pierwszej rocznicy. Rocznicy wydarzenia, które wywróciło moje życie i uporządkowało je na nowo. Bardzo często wspominam Tamten Dzień i staram się zapamiętać jak najwięcej. W moim przypadku nie wiele trzeba, by wspomnienia powróciły. Wystarczy wyjść na balkon i widać zza drzew szpital, w którym mój Patrynio przyszedł na świat. Niekiedy aż łezka w oku mi się kręci. Mam wrażenie jakby to wszystko działo się wczoraj, a to już prawie rok.

A właściwie co robiłam rok temu o tej porze? Coraz intensywniej przygotowywałam się do tego Dnia. Właściwie to bardziej mentalnie, bo z tego co pamiętam to dość długo zwlekałam ze spakowaniem toreb.Dopiero kilka dni później, gdy jedna z moich forumowych Majówek się rozpakowała, spięłam się w sobie i wzięłam się za to. O tej porze zaczęłam się robić coraz bardziej antyspołeczna. Ludzie mnie wkurzali coraz bardziej swoimi pytaniami kiedy urodzę, jak się czuję itp. A jak się mogłam czuć cięższa o 18 kg z wiercącym w żebrach gagatkiem? Już pomijam całą masę nasilających się innych dolegliwości. Jednak to ciągłe nękania znajomych i rodziny dały mi najbardziej w kość. I tak byłam mega zestresowana, że coraz większymi krokami zbliża się tak przełomowy Dzień, który ma na zawsze odmienić moje życie, a ciągłe pytania były na tyle męczące, że zaczęłam traktować jako ofensywę. Najgorsza byłą ta niepewność. Nie wiadomo było kiedy mogę się spodziewać rozwiązania. A na domiar złego nic nie zwiastowało, aby moja sytuacja miała ulec zmianie. Frustrowało mnie to niezmiernie...

Ahh tyle wspomnień związanych z tamtym czasem. Nadal nie dociera do mnie że już tyle czasu minęło. Ale najlepsze jest, że jeszcze więcej przygód przed nami. Patryś jest coraz większy, bardziej rozumny i oczywiście coraz bardziej kochany, o ile to wogóle możliwe ;)